O Banku

Bank Spółdzielczy w Łaskarzewie powołany został do życia w 1907 roku z inicjatywy lokalnych działaczy gospodarczych i społecznych jako odpowiedź na potrzeby miejscowych kupców i rzemieślników. Zgodę na jego założenie wydał Siedlecki Gubernialny Komitet ds. Drobnego Kredytu, zobowiązując założycieli do zwołania ogólnego Zebrania członków, wyboru Zarządu i Rady i rozpoczęcia czynności przygotowawczych, niezbędnych do jego otwarcia. Organizacją Banku, który rozpoczynał działalność pod nazwą Łaskarzewskie Chrześcijańskie Towarzystwo Pożyczkowo-Oszczędnościowe, zajął się proboszcz parafii rzymsko-katolickiej w Łaskarzewie Ksiądz Kanonik Wincenty Supren pełniący rolę pełnomocnika i pośrednika we wszystkich sprawach związanych z otwarciem tego Towarzystwa.

Rozpoczynając działalność Bank oparł swoją strukturę o wzorce organizacyjne wywodzące się od zakładanych od połowy XIX wieku kas samopomocy Fryderyka Wilhelma Raiffeisena, nazwanych później bankami ludowymi. Były to spółdzielnie kredytowe działające w sferze rzemiosła, drobnego przemysłu i handlu, głównie w ośrodkach wiejskich. Charakteryzowały się małym terenem działania, niewielkimi udziałami wnoszonymi przez członków i dużym znaczeniem funduszu zasobowego, na który w całości przeznaczano zysk.

Na ziemiach polskich znajdujących się ówcześnie pod zaborami pierwszą kasę typu raiffesenowskiego założył Franciszek Stefczyk w Czernichowie w 1890 r. Dopiero od początku XX wieku spółdzielcze kasy oszczędnościowo pożyczkowe powstawały w zaborze rosyjskim. Jedna z pierwszych takich instytucji na obszarze zaboru rosyjskiego powstała właśnie w Łaskarzewie. Działalność Banku rozciągała się na osadę Łaskarzew oraz okoliczne wsie należące do gmin: Łaskarzew, Sobolew, Górzno i Podłęż. Przedmiotem działalności było udzielanie kredytu i przyjmowanie oszczędności, ale również sprawy oświaty i kultury (powstała między innymi biblioteka i czytelnia).

W 1914r. Bank dokonał zakupu posesji, w którym to miejscu prowadzi nieprzerwanie swoją działalność aż do dzisiaj. W tym samym roku uzyskuje dodatkowo pozwolenie na kredytowanie rzemieślników, spółdzielni rolniczych, towarzystw i społeczeństwa.
Od 1917 r. Bankowi prezesuje ksiądz Michał Turski.

W 1924 r. tj. cztery lata po uchwaleniu przez Sejm II Rzeczypospolitej ustawy o spółdzielniach, przyjęto nowy statut Banku i zmieniono nazwę na Kasa Spółdzielcza Chrześcijańska w Łaskarzewie z odpowiedzialnością nieograniczoną.

W 1927.r przyjmując za swojego patrona Franciszka Stefczyka zmieniono nazwę Banku na Kasa Stefczyka Spółdzielnia z odpowiedzialnością nieograniczoną w Łaskarzewie. W aktach rejestrowych Banku prowadzonych przez Sąd Okręgowy w Siedlcach zapisano, że przedmiotem przedsiębiorstwa jest przyjmowanie z oprocentowaniem wkładów pieniężnych i udzielanie członkom pożyczek na potrzeby gospodarcze oraz załatwianie innych czynności z zakresu obrotów pieniężnych.

Do 1939 r. Bank umacniał podstawy swojej działalności, chociaż przeżywał również trudności będące pochodną kryzysów gospodarczych lat dwudziestych i trzydziestych.
Wybuch II wojny światowej nie przerwał działalności Banku, choć znacznie ograniczył możliwości jego rozwoju. Działania wojenne spowodowały częściowe zniszczenie budynku Banku. Aby pozyskać dodatkowe środki na swoją działalność Bank w 1943r. zmuszony został do wydzierżawienia część swoich pomieszczeń na trzynaście i pół roku Rejonowej Spółdzielni Rolniczo – Handlowej w Łaskarzewie.

Po wojnie Bank reaktywował szybko swoją działalność, ale w miarę centralizacji zarządzania gospodarką był poddawany w coraz większym stopniu administrowaniu przez państwo. Po kilku reformach w 1975 r. utworzono Bank Gospodarki Żywnościowej, jako bank państwowo-spółdzielczy spełniający rolę centrali finansowej i centralnego związku spółdzielczego wobec banków spółdzielczych między innymi wobec Banku Spółdzielczego w Łaskarzewie. Sytuacja taka przetrwała do 1990 r., gdy nowelizacja prawa spółdzielczego zniosła centralne związki spółdzielcze i przyznała pełną autonomię bankom spółdzielczym.

Powojenna działalność banków spółdzielczych do przełomowego 1990r. prowadzona była na dość dziwnych zasadach, a mianowicie banki, jako instytucje finansowe posiadały minimalne kapitały własne. Budżet Państwa nie chciał w dłuższej perspektywie gwarantować za depozyty zgromadzone w bankach stąd powstał dylemat jak dokapitalizować banki spółdzielcze. Ustawa z 1994r. w sposób rygorystyczny narzuciła osiągnięcie przez banki kolejnych progów kapitałowych, tak by do końca 2007r. banki osiągnęły kapitały w wysokości 1 mln EURO. Pomoc Państwa w zakresie dokapitalizowania banków okazała się niewystarczająca. Stąd koniec lat 90-tych to okres łączenia banków spółdzielczych.

Proces konsolidacji sektora bankowego dotknął również Banku Spółdzielczego w Łaskarzewie. Perspektywa osiągnięcia progu kapitałowego w wysokości 1 mln EURO wydawała się na tamte czasy zbyt niepewna i odległa. Podobne problemy miały inne banki spółdzielcze. Dlatego tez w 1999r. nastąpiło połączenie trzech banków spółdzielczych w Łaskarzewie, Sobolewie i Maciejowicach. Decyzje wówczas podjęte szczególnie dla banków przyłączonych były trudne i niepopularne. Banki te traciły tożsamość, stawały się oddziałami. Gdy jednak patrzy się na procesy łączeniowe z perspektywy dnia dzisiejszego i uwzględniając inne wymagania stawiane przed bankami spółdzielczymi, te trudne decyzje, podjęte wtedy, wydają się być zasadne, bo pozwoliły one na szybszy rozwój banków spółdzielczych. Banki mogły koncentrować się na innych działaniach, koniecznych dla ich funkcjonowania, a nie tylko na gromadzeniu kapitałów.